ÜZGÜNÜM

Git içimdeki iyi çocuk . Sen bu dünyaya yakışmıyorsun . Bu dünya o kadar kötü , o kadar kirli ki , senin temizliğin insanların hoşuna gitmiyor . Yürekleri ruhları o kadar kirlemiş ki , kendilerini o kadar karanlığa alıştırmışlar ki senin ışığın onları korkutuyor

Git benim iyi yanım . Beni kötü yanımla baş başa bırak . Bırak ki yapacağım her kötü şeyde sen çıkıp ta karşıma vicdanımı sızlatma. Sızlatma ki bende hak etmediğimi değil , hak ettiğimi alabileyim

Git gülen çocuk , beni gözyaşlarımla baş başa bırak . Sen gülmeyi seversin , sen olmazsan gözyaşlarım bana acı yerine güç verecek . Bu dünya güçlülerin dünyası , sense benim zayıf yanımsın

Git içimdeki melek , beni şeytanlarımla baş başa bırak . Gerekirse ben onlarla da yaşarım , onlarla da yarışım ve onları da geçebilirim . Merak etme sen ateşe de alışırım ben .

Hadi git benim suskunluğum , her düşüpte kalktığımda yaralarımı saran küçük , git de beni yaralarımla baş başa bırak . Nasılsa artık acı vermiyorlar bana

Üzgünüm çocuk , beraberliğimiz buraya kadarmış . Seni her öldüğünde diriltmekten , seni üzmemek için uğraşmaktan , insanları sana alıştırmaya çalışmaktan sıkıldım ve yoruldum artık .

Gitmen lazım çocuk , çünkü seni her öldüğünde dirilten ben , seni kendi ellerimle öldürmek zorunda kalmayayım . Mademki iyilere yer yok bu dünyada , mademki sevgi her şey demek değil , mademki sevda masallarda , mademki her şey yalan , içimdeki bütün iyilikleri , sevdaları , güzel olan her şeyi alda git .

Bana verilen sözlerin hiç biri tutulmadı , bende sana verdiğim sözü tutmayacağım . Unut seni hiçbir zaman öldürmeyeceğim , seni hep korumaya çalışacağım dememi . Ben kendimi koruyamadım ki , önce beni öldürdüler ki , git çocuk bu ölü adamın halini görüp de daha fazla üzülme .

Biliyorum gitmeyeceksin , o yüzden önümde diz çöküp yalvarman , o yüzden ağlaman ama üzgünüm . Ben öldüm seninde ölmen , lazım . Mademki gitmiyorsun benimle aynı kaderi paylaşacaksın . Elimdeki hançeri kaldırıyorum şimdi , o yüzden bakma yüzüme , seni öldürenin ben olduğumu görme . Ve hançeri kalbine saplıyorum

Elveda küçük çocuk , güzel günlerimiz olmuştu

TEMMUZ 2007

BEN , KENDİM , SEN VE …

Resim yazısı ekle

Senin yanındayken tanıyamıyorum kendimi . bazen durup düşünüyorum . Bu kızın yanındaki , bu kendinden geçmiş neşe dolu insan ben miyim ? Hayır hayır bu ben olamam . İnsanlar bana mutsuz olmayı öğretmişlerdi . Mutsuzken bile yalandan sırıtmayı marifettir diye beynime kazımışlardı .Beni yürüdüğüm aydınlık yollardan çekip karanlığa alıştırmışlardı . Senin yanındaki o çocuksa gerçekten gülümsüyor . Nezaket icabı veya iş olsun diye değil . Yüreğinin en ücra köşesine kadar gülüyor . O çocuk ben değilim , tanımıyorum ben o çocuğu . Ben geceleri yastığa başımı koyduğumda mutlu olmanın yollarını düşünürüm . Yanındaki çocuksa ezelden beri beridir mutlu gibi . O çocuk kim acaba ? O ben olmadığıma göre ! Yoksa beni bana benzeyen biriyle mi aldatıyorsun ? Ama dur bir dakika . Sanki o çocuğu hatırlar gibiyim . Yıllar öncesi bir yerlerden hatıralarıma bir şeyler sızar gibi oluyor . Kimdi o çocuk ? Kim olabilir acaba ? Evet evet hatırladım o bendim .O çocuk benim hayatı daha yeni tanımaya başlayan halim . Bütün insanların iyi olduğunu , hayatın her şeye rağmen güzel olduğunu düşünen , hiç bir şeyi dert etmeyen ve bütün moleküllerinin en iç noktasına kadar mutlu olan çocuk . O çocuğun ne işi var ki burada ? Sen mi çağırdın onu ? Benim o kadar uğraşıp da bir türlü getiremediğim o çocuğu nasıl olduda kandırabildin . Nasıl olduda geçmişin tozlu raflarında saklı duran küflenmiş bir hatırayı canlandırdın ? Bu fosilleşmiş bedenler arasında kafasını gökyüzüne çıkartmaya korkan bir tohumu nasıl yeşerttin ? Yıllardır beynimin ve kalbimin tonlarca ağırlıktaki kasalarına kilitlediğim ve şifrelerini benim bile unuttuğum o kasaları nasıl açıpta o parçalara ayırdığım çocuğu dışarı çıkarttın .Hayır hayır bu olamaz .Evet evet olmuş bile.

Ama ya o da birçok insanın oynadığı o mutluluk oyununu oynuyor olamaz mı ? Pekala birbirlerine rol yapan o sayısız insanlardan biri olabilir oda . Dostluk rolü , sevgili rolü , bilgiçlik rolü veya acındırma rolü yapan insanlardan ne farkı var ki ? Sonuçta o da bir insan .Acaba gerçekten mutlu olup olmadığını sorsam bana cevap verir mi ? Doğruları söyler mi bana ? Ben , kendime yalan söyleyebilir miyim ki ? Korkuyorum ona soru sormaktan . Hem yalan söylemesinde hem de gerçekleri söylemesinden korkuyorum . Ama benim korkularım bu kadar basit olamaz . Başka bir nokta olmalı . Evet evet buldum . Korkum sen olmalısın . Senden korkuyor olmalıyım ben . Sence bu korku aşkın bir maliyeti mi ? Senden niçin korkuyorum peki ?Çünkü sen benim için bir belirsizliksin . Tıpkı benimde senin için belirsiz olmam gibi . O halde sende korkuyorsun . Benim içimdeki , o ağzından salyalar akarak keskin dişlerini etrafa gösteren ve her an saldırmaya hazır belirsizlik canavarı senin kalbinin de bir yerlerinde duruyor olmalı . Fakat seninle aramızda bir fark var . Ben o canavarı bütün gücümle öldürmeye çalışırken sen sadece onu seyredip ölmesini umut ediyorsun . Acaba yanındaki o çocuk içindeki canavarı öldürebilmiş mi ?

Her şeye rağmen ben o çocuğu çok sevdim . Eğer bir gün gizlice çekip gitmezse belki mutluluk konusunda ondan bir şeyler öğrenebilirim . O kadar çok şeyde istemiyorum . Bana sadece unuttuğum güzellikleri yeniden hatırlatsa da yeterli olurdu .

BÜYÜDÜM

Ben küçüktüm

Sevdayla yaşar

Karanlıktan korkardım

Ben büyüdüm

Karanlıkta yaşayıp

Sevdadan korkmaya başladım

ÖĞRENECEKSİN

Varsın giden gitsin

Varsın vuran vursun

Sen başını dik tut

Nasıl düşünce kalkmayı öğrendinse

Yaralarını sarmayı da öğreneceksin

Üzülme demem sana

Belki onlar için üzülmeni hak ettiler

Ama sevgini asla

ANNEM

Üşüyorum annem beni kollarına al

Donuyorum bu buz gibi yerde

Canım acıyor annem , acıtıyorlar onu

Canımı tut

O sert yumruklardan koru

Annem bana insan olmayı öğretmiştin ya hani

Insanların benim gibi olmadığını niye öğretmedin

Korkuyorum

Uyuyamıyorum annem benimle yatarmısın

Karanlığa alışalı çok oldu

Ama aydınlıktaki gölgeler korkutuyor beni

Annem özledim seni

Karşılıksız sevgiyi

Karşılıksız sevgini özledim annem

Annem yoruldum artık

Nefes almak işkence oldu bana

Nefes almaktan yoruldum

Artık boşveremiyorum hiç birşeyi

Kaçamıyorum gerçeklerinden hayatın

Üzerime yığıldı bütün gerçekler

Kımıldayamıyorum annem,

Annem geceler niye bu kadar kara

Insanlar neden bu kadar acımasız

Yaşamak neden bu kadar zor

Ben daha küçüğüm

Ben daha çocuğum

Söylesene nasıl baş edeyim hayatla

Annem oğlun büyüyor

Annem oğlun yavaş yavaş

Sana benziyor

xx.xx.2000