MEĞER

Meğer bir ayağı çukurdaymış aşkın  
İttiğinden beri beni o çukura  
Kalakalmıştım tutunduğum yamaçta  
Ne düşebiliyordum  
Ne de çıkabiliyordum  
Eller uzansada bazen kurtarmak için beni  
Aslında bana değil  
Kendilerine uzanırdı ol eller  
Kendi çukurlarından kurtulma çabalarıydı aslında
Meğer bir ayağı gökdeymiş aşkın  
Ben sana bulutlarımı hazırlarken  
Sen itmiştin ya beni kazdığın çukura  
Ağlardı bulutlar arada bir  
Arada bir ıslanırdın ya hani yağmurda  
Bulutlar tüm hiddetleriyle gönderirdi sana  
Ateşler içindeki bu cehenem çukurunda  
Tüm sırlarımı utanmadan anlattığım  
Benim o buharlaşan gözyaşlarımı  
Meğer ben senin için cenneti hayal ederken 
Sen bana cehennemi layık görmüşsün  
Meğer ben sana masallar yazarken  
Sen yazdıklarımı karalamakla meşgulmüşsün  
Meğer ben bulutlarda gezinirken
Sen çukurlar kazarmışsın yeryüzünde  
İki çukur kazdın , bir kendine bir bana  
Meğer sen kendine kazdığın çukurda yanarken  
Bense bana kazdığın çukurdan kurtulup  
Bulutlarıma geri dönecekmişim