NERDE O GÜÇLÜ KADINLAR

       

                İlişkilerime baktığımda temelde hep güçlü olduğunu düşündüğüm bayanlara yöneldiğimi gördüm  . Neden böyle yapmışım diye düşününce de temelinin aileme dayandığını fark ettim . Annem yaşadığımız onca felakete , onca  zorluğa rağmen hep ayakta kalabilen , eşinin arkasında durup ailesinin temellerini sağlam tutmaya çalışan gerçekten güçlü bir kadındı  . Keza teyzelerimde öyleydi . Onlarda tek başlarına hayata atılıp , hem özgürlüklerini , hem de prensiplerini korumayı becerebilmişlerdi .  Teyzelerimin  bekarlık dönemimde haftanın en az 3-4 günü onların evinde yatıp kalktığımdan onları çok fazla gözlemleme imkanı bulmuştum .Yani hayatımın çocukluk ve ergenlik dönemi güçlü bayanların eşliği altında geçirmiştim kısacası .

              Büyüdükten sonraysa hep onlara benzediğini düşündüğüm bayanları hayatıma sokmuştum . Bu bayanların anlattıkları kendi yaşam hikayelerini hayranlıkla dinleyip . “Vay be” demiştim kendi kendime . “Ne kadar muazzam bir karakter” Bir çok engelle baş edip , feleğin çemberinden geçmeyi başarmışlar , zorlukları alt etmeyi bilmişlerdi  . Gerçektende öylemiydi peki . Kesinlikle HAYIR !  Ben sadece onların anlattığı süslü hayat hikayelerine odaklanmış , o içinden çıktıkları zor durumlardan aslında mecbur oldukları için çıktıklarını fark edememiştim . O engeller kendi istekleri dışında hayatlarına girmiş ve başka çareleri olmadıkları için mücadele etmek zorunda kalmışlardı .Onların güçleri sadece zorunluluktan geliyordu yani  . Hayatlarının diğer bölümlerine baktığımdaysa hayatlarını hep korkaklıkla , bir şeylerden kaçarak , zoru görünce hemen yelkenleri indirerek geçiren insanlar olduğunu gördüm . Ki bu bayanlardan biri.  , benim hayranlığımı kazanan o mücadelesinin aslında pişmanlıklarla dolu olduğunu kendisi itiraf etmişti .

              Atlarsan atlarım diyen ben atladığımda kaçıp gitmiş , sen ölmeden önce ölmek isterim diyen beni öldürmüş , seni hiçbir şekilde bırakmam diyen ilk fırsatta kaçmış , bana yardım edebilecek kim var ki diyince önce  “ben” diyen sonra bir tekmede kendi atmıştı . Kalbim beni yanlış insanlara mı yöneltmişti yoksa artık o beni büyüten , o güçlü kadınlara benzeyen kadınlar benim neslimle birlikte tükenmiş miydi ? Hani nerde annem gibi eşinin arkasında durabilen , hani teyzelerim gibi hayatla kendi kaideleriyle mücadele edebilen , hani arkadaşımın eşi gibi okulu 1-2 sene uzatacağına kesin gözüyle bakılan birini adam edip 4 senede bitirten , hani arkadaşımım yengesi gibi cesaretli , hani nerde benim kurtuluş savaşında cepheye mermi taşıyan kahraman ninem .

             Bozulan karakterler miydi yoksa benim onlardan beklentim olması gerekenden fazlamıydı bilmiyorum . Ama belki de suçu bayanlara  atmak yerine birazda kendime bakmalıyım . Sonuçta ben izin verdiğim için oldu her şey . Süslü hikayelerin , büyük lafların benim içimde aynı büyüklükte beklentiler oluşturmasına engel olmalıyım ama  beklentisiz bir ilişki neye yarar ki , ne kadar kalıcı olabilir ? Belki de tercihlerim yanlıştı yada onların önüne bir amaç koymalıydım . Bilemiyorum belki de çevremdekilerin söylediği gibi  ilişkilerde sürekli orta yolu bulmaya çalışmak yerine kavga gürültü çıkararak kendi üstünlüğünü kabul ettirmeye çalışmak gerekli .