ANNEM

Üşüyorum annem beni kollarına al

Donuyorum bu buz gibi yerde

Canım acıyor annem , acıtıyorlar onu 

Canımı tut

O sert yumruklardan koru

Annem bana insan olmayı öğretmiştin ya hani

Insanların benim gibi olmadığını niye öğretmedin

Korkuyorum

Uyuyamıyorum annem benimle yatarmısın

Karanlığa alışalı çok oldu

Ama aydınlıktaki gölgeler korkutuyor beni

Annem özledim seni

Karşılıksız sevgiyi

Karşılıksız sevgini özledim annem

Annem yoruldum artık

Nefes almak işkence oldu bana

Nefes almaktan yoruldum

Artık boşveremiyorum hiç birşeyi

Kaçamıyorum gerçeklerinden hayatın

Üzerime yığıldı bütün gerçekler

Kımıldayamıyorum annem,

Annem geceler niye bu kadar kara

Insanlar neden bu kadar acımasız

Yaşamak neden bu kadar zor

Ben daha küçüğüm 

Ben daha çocuğum

Söylesene nasıl baş edeyim hayatla

Annem oğlun büyüyor

Annem oğlun yavaş yavaş

Sana benziyor

-------------------------------

Bloğumun ilk yazısıydı bu , tekrar bloğuma konu oldu :) 18 yaşında yazmıştım bunu . Aradan 10 sene geçmiş ama hala aydınlıktaki gölgeler korkutuyor beni .